Komunikacja to jeden z podstawowych filarów ludzkiej egzystencji. Człowiek stworzony jest bowiem do życia w różnego rodzaju społecznościach. Przychodzi na świat w rodzinie, która otacza go szczelnym płaszczem opieki przez lata wczesnego dzieciństwa, aby później stopniowo wypuszczać małego człowieka na wolność – umożliwiać mu kontakt z innymi, większymi grupami społecznymi takimi jak społeczność szkolna, lokalna, a wreszcie grupa zawodowa…

Nie ulega wątpliwości, że pełne i prawidłowe funkcjonowanie w wyżej wymienionych grupach opiera się przede wszystkim na komunikacji – werbalnej i niewerbalnej zdolności do przekazywania myśli, wymiany spostrzeżeń, planowania, organizowania, zarządzania… Czy zatem osoby głuchonieme, niepełnosprawne, z góry skazane są na obniżony standard funkcjonowania w grupach społecznych? Czy fakt niepełnosprawności automatycznie i bezwzględnie odbiera szansę na pełne i satysfakcjonujące życie wśród innych ludzi?

W XXI wieku człowiek niepełnosprawny może odnaleźć pomoc m.in. w specjalistycznych ośrodkach, dzięki którym codzienne funkcjonowanie staje się znacznie łatwiejsze, a obniżona jakość życia ulega normalizacji. Jedną z form pokonania barier niepełnosprawności, skierowaną przede wszystkim do osób głuchoniemych, jest język migowy – sposób komunikacji, który umożliwia pełne i satysfakcjonujące odnalezienie się w społecznościach ludzkich.

Język migowy pozwala na komunikację w świecie pozbawionym dźwięku. Za sprawą gestów o ściśle przypisanym znaczeniu, wymiana myśli, spostrzeżeń, poznawanie otoczenia, planowanie, organizowanie i wiele, wiele innych – wszystko to wychodzi poza sztywne ramy tradycyjnej komunikacji słownej. Język migowy umożliwia osobom głuchoniemym pełne odnalezienie się w rzeczywistości i prowadzenie życia, które nie podlega ograniczeniom niepełnosprawności.

Język migowy – ściśle uporządkowany i uregulowany system gestów – jako nośnik informacji wykorzystuje nie dźwięk, a obrazy – sygnały rejestrowane wzrokowo. Dzięki temu niepełnosprawni pozbawieni zarówno zmysłu słuchu, jak i (w wielu przypadkach wtórnie) umiejętności mowy, a także ich bliscy oraz opiekunowie zyskują możliwość pełnego porozumiewania się z otoczeniem. Język migowy posiada jednak pewne ograniczenia. Jak każdy język wymaga bowiem wysiłku intelektualnego – nauki utrwalanej praktykowaniem oraz doświadczeniem, które rodzi się jako owoc upływającego czasu. Dlatego też, język migowy powinno przekazywać się osobom niepełnosprawnym jak najwcześniej, co umożliwi im komunikację z otoczeniem już w pierwszych latach życia, znacznie ułatwiając ogólny rozwój psychoruchowy. Niestety istotny problem stanowi fakt niedostatecznej ilości nauczycieli języka migowego.

Język migowy stanowi zatem formę komunikacji, której rozwój i propagowanie powinno się intensywnie wspierać. Istotą pomocy osobom głuchoniemym jest bowiem nie tylko zwiększenie ilości osób nauczających języka migowego, ale również popularyzowanie omawianego sposobu komunikacji wśród przedstawicieli różnych grup społecznych, aby borykający się z codziennymi trudnościami człowiek niepełnosprawny mógł porozumieć się i poradzić sobie w każdej sytuacji samodzielnie, bez konieczności pomocy opiekuna.