Istnieje wiele form zaburzeń związanych ze zmysłem wzroku. Jako przyczyny zaniżonej jakości widzenia, postępującego niedowidzenia i ślepoty postrzega się nieprawidłowości w budowie gałki ocznej, strukturze i przewodnictwie nerwu wzrokowego, a także innego rodzaju patologie w ośrodkowym układzie nerwowym. Wciąż owiana tajemnicą pozostaje jednak ślepota korowa – specyficzna jednostka chorobowa określana również mianem agnozji wzrokowej. Ślepota korowa to stan, w którym oko – narząd wzroku – pozostaje zdrowe i w większości przypadków fizjologicznie ukształtowane, jednak odbierany przez gałkę oczną obraz nie jest prawidłowo rejestrowany przez mózg, a w rezultacie – chory nie widzi.

Aby przybliżyć stosunkowo rzadko spotykane zaburzenie, jakim jest ślepota korowa, warto zacząć od podstaw, a więc od przypomnienia, że aby impuls wzrokowy pod postacią obrazu został przez ludzki mózg odebrany i zarejestrowany, pokonać musi dość skomplikowaną drogę określaną mianem drogi wzrokowej. Droga wzrokowa rozpoczyna się w gałce ocznej (konkretnie w jej elemencie zwanym siatkówką), następnie biegnie wzdłuż nerwów wzrokowych, aby potem rozproszyć się w innych obszarach OUN i skupić w istocie szarej mózgu – korze. Kora mózgowa jest więc jednym z ostatnich elementów decydujących o odbiorze bodźców wzrokowych. Ślepota korowa, jak sama nazwa wskazuje, rozwija się właśnie w wyniku patologii obecnych w korze wzrokowej, a więc najczęściej w okolicy kory potylicznej.

Ślepota korowa obejmuje szereg różnego rodzaju zaburzeń. Dotknięty agnozją wzrokową pacjent klinicznie prezentować może rozmaite objawy, dlatego też w procesie diagnozowania ślepota korowa powinna być różnicowana z innymi jednostkami chorobowymi. Pacjent zgłaszać może objawy takie jak trudności w rozpoznawaniu znajomych twarzy (określane jako prozopagnozja), niezdolność do rozróżniania barw (która może nasuwać podejrzenie daltonizmu) lub też problemy z postrzeganiem kilku przedmiotów jednocześnie (simultanagnozja).

Warto pamiętać, że ślepota korowa pojawia się również u pacjentów małych – pediatrycznych – którzy nie zawsze precyzyjnie i wyczerpująco potrafią opisać odczuwane przez siebie dolegliwości. Wówczas zaufanie pokłada się w umiejętnościach diagnozującego zespołu medycznego, który dzięki obszernej wiedzy, właściwemu podejściu i cierpliwości stopniowo zgłębia problem pacjenta, dochodząc do istoty prezentowanych zaburzeń.

Należy zaznaczyć, że ślepota korowa to zaburzenie, z którym można walczyć. Istnieje bowiem wiele form terapii dostosowanych do potrzeb chorych. Niepełnosprawność związana z deficytami zmysłu wzroku w poważny sposób utrudnia codzienne funkcjonowanie i znamiennie wpływa na komfort życia pacjentów. Właściwa, holistyczna terapia, systematyczność, samozaparcie i motywacja mogą więc pomóc pacjentowi pokonać ograniczenia i ułatwić mu rozwinięcie większej samodzielności, jako podstawy satysfakcjonującego i pełnego funkcjonowania w społeczeństwie.