Szczególną sytuacją jest status osób upośledzonych umysłowo. Społeczeństwo powinno wiedzieć, że osoby niepełnosprawne umysłowo nie tyko mają prawo do uczuć, ale po prostu czują i myślą podobnie od nas. Potrzebują jedynie zrozumienia i tolerancji, by społeczeństwo je akceptowało, mimo różnic. Ze względu na duże problemy, osoby niepełnosprawne często uzależniają się od otoczenia. Jeśli jednak stan ten nie będzie kontrolowany, osoby umysłowo niepełnosprawne zostaną wyizolowane ze społeczeństwa, a także w praktyce ubezwłasnowolnione z pełną świadomością bezradności, która w żaden sposób nie pomaga w radzeniu sobie z chorobą. W ten sposób osoby upośledzone nawet nie aspirują do tego, by zdobyć zawód, a tym samym by być rzeczywistym członkiem społeczeństwa. Tu kółko się zamyka. Osoby niepełnosprawne umysłowo czują się niepotrzebne i bezradne, a to sprawia, że członkowie społeczeństwa mają większe tendencje do ignorowania tych osób, uznania, że ich wykluczenie jest normalne. Badania wykazują, że wykluczenie osób niepełnosprawnych umysłowo zaczyna się już w szkole. I trwa zazwyczaj nieprzerwanie przez całe życie osoby niepełnosprawnej, pogrążając je w poczuciu odrzucenia i beznadziei. Tymczasem osoby niepełnosprawne intelektualnie nie są groźne dla społeczeństwa i mogłyby w nim sprawnie funkcjonować. Znajdując zatrudnienie i swoje miejsce w społeczeństwie, zdobywając maksymalną niezależność, a tym samym zwiększając swój komfort życia. Zdrowi członkowie społeczeństwa, korzystając ze swojej uprzywilejowanej pozycji, powinni wykazać się większym zrozumieniem i umożliwić niepełnosprawnym normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Wiele zależy od najbliższego otoczenia. Istnieje już odpowiednie prawo, które ma chronić osoby niepełnosprawne umysłowo przed wykluczeniem. Teraz tylko trzeba sprawić, by prawo to przestało być martwe.