To fascynujące, jak różnią się od siebie ludzie i z jak wielkim bogactwem osobowości i charakterów spotykamy się na co dzień. Niektórzy z nas bowiem rodzą się prawdziwymi duszami towarzystwa – wprost uwielbiają przebywać z ludźmi, potrafią ośmielić i zachęcić do kontaktu każdego, a przebywanie w centrum zainteresowania uważają za jedną z największych przyjemności. Inni natomiast lubią budować relacje międzyludzkie, ale są przy tym nieco bardziej ostrożni i powściągliwi, pewnie czując się w kameralnym gronie, a przy tym doceniając chwile spędzone w samotności – okazje do wyciszenia, relaksu, skupienia na własnych potrzebach. Wśród złożonych typów osobowości wyróżnia się również introwertyków – osoby, które najpewniej i najbezpieczniej czują się same ze sobą, bez kontaktu z drugim człowiekiem. Introwertycy nie odczuwają potrzeby nieustannego dzielenia się własnymi myślami, doceniają ciszę, stałość i spokój, a zwierzają się wyłącznie naprawdę bliskiej osobie. W razie potrzeby są jednak zdolni do zawiązania i zbudowania trwałej relacji, która opierać się będzie na uczuciach do drugiego człowieka i dogłębnej znajomości jego charakteru.

Wszystkie wymienione powyżej przykłady należą do osobowości kształtujących się w sposób prawidłowy i fizjologiczny. Co jednak, jeśli przychodzący na świat człowiek na skutek różnego rodzaju, nierzadko niezgłębionych przyczyn nie jest w stanie nawiązać kontaktu z otoczeniem? Jednostką chorobową, w której obserwuje się zaburzenia między innymi tego typu jest autyzm dziecięcy – problem, w którym mały pacjent nie jest w stanie otworzyć się na świat zewnętrzny i nauczyć się tworzenia międzyludzkich relacji.

Jak może manifestować się autyzm dziecięcy? Schorzenie to przyjmuje różnego rodzaju maski, a cierpiący z powodu autyzmu pacjenci pozostają indywidualni, choć cechuje ich swego rodzaju podobieństwo objawów. Autyzm sugerować mogą m.in. zaburzenia występujące już na wczesnych etapach rozwoju niemowlęcia, kiedy to maluch powinien wodzić wzrokiem za matką, reagować uśmiechem na jej pojawienie się lub też wyrażać niepokój pozostawione pod opieką obcej osoby. Niemowlę autystyczne nie skupia wzroku na bliskich osobach i znanych przedmiotach, nie okazuje radości na widok stałego opiekuna i wydaje się nie zwracać uwagi na fakt, że chwilowo pielęgnowane jest przez nieznajomego. Wszystko to budzi w rodzicach podejrzenie, że ich pociecha ma problemy z nawiązywaniem relacji emocjonalnych i okazywaniem uczuć, wydając się być nieustannie obojętna.

W wieku przedszkolnym i szkolnym autyzm może nieco zatrzeć się i przyjąć łagodniejszą formę. Mały pacjent wciąż jednak prezentuje trudności w relacjach międzyludzkich. Dziecko nie potrafi w pełni czerpać radości z zabaw grupowych, przejawia zaburzenia we współpracy z rówieśnikami, ma kłopoty z podtrzymaniem prostej rozmowy, choć niekiedy wraz z wiekiem staje się coraz bardziej świadome obserwowanych u siebie nieprawidłowości. Pacjent pragnie więc naprawić je i podnieść własne umiejętności społeczne. Bez specjalistycznej terapii może się to jednak okazać bardzo trudne.

Dlatego też niezwykle istotne jest, aby chorujące na autyzm dzieci obejmować odpowiednią terapią jak najwcześniej od chwili postawienia diagnozy. Szybkie wdrożenie właściwych sesji, ćwiczeń i zabiegów może bowiem znacząco wpłynąć na stan zdrowia małego pacjenta w przyszłości. Prawidłowo prowadzona, intensywna, systematyczna terapia to prawdziwa szansa dla cierpiącego na autyzm malucha. Istnieje bowiem możliwość, że dziecko znacząco rozwinie umiejętności psycho-emocjonalne i nauczy się funkcjonować w społeczeństwie na poziomie bliskim funkcjonowaniu osoby zdrowej.

Autyzm nie dotyka jednak wyłącznie samego pacjenta. Podobnie, jak innego rodzaju zaburzenia charakterystyczne dla wieku dziecięcego, choroba ta odbija się również na życiu całej rodziny. Naturę dziecka autystycznego zrozumieć muszą zarówno rodzice, rodzeństwo, jak i dalsi krewni. Dla rozwoju małego pacjenta niezwykle istotne jest bowiem wychowywanie się w atmosferze akceptacji, tolerancji i bezpieczeństwa. Dlatego też, zadaniem lekarzy, psychologów, terapeutów i innych specjalistów jest całościowa pomoc rodzinie – pomoc, która umożliwi najbliższym pacjenta jak najdokładniejsze zrozumienie problemu, jakim jest autyzm i poznanie możliwości, które należy wykorzystać, aby optymalnie zwiększyć komfort życia dziecka autystycznego.